|
دل نوشته هایی به وسعت بهار 
| ||
|
مگر روز جمعه روز عید مسلمانان نیست؟ پس چرا شیعیان روز عید جمعه را به ندبه و گریه و ناله در فراغ صاحب و مولای خود می گذرانند؟ چرا امام صادق(ع) در روز جمعه ندبه خوانده و این دعا را به ما اموختند؟ چرا به ما گفته اند در فراغ ان حضرت گریه کنیم تا جایی که خود ایشان هم فرمودند ):انا صابر علی هذا الامر و لکن اندبونی اندبونی اندبونی) یعنی من بر این امر(غیبت) صبر می کنم ولیکن شما بر من بااه و ناله ی بلند گریه کنید گریه کنید گریه کنید.(1) چرا؟... اگر اهل درد باشیم و معنای وازه ی عشق را تا حدودی باور کنیم اگر بفهمیم ارتباط عاشق و معشوق یعنی چه اگر بفهمیم که ما یتیم هستیم و اگر باور کنیم که جدایی از امام زمان (ع) یعنی چه دیگر نیازی نیست که به ما گفته شود گریه کنیم بلکه وجودمان حس می کند زمان زمان گریه است.باید حس داشت تا درد را فهمید و باید اهل درد بود تا تشنه ی درمان شد. ایا تا به حال کسی به دردمند گفته است ناله کن یا او خودش ناله می کند؟ ایا کسی به یتیم می گوید در فراغ پدرت گریه کن یا او خود گریه می کند؟ پس زمان زمان گریه است که مولایمان می فرماید شما بر من گریه کنید و ناله سر دهید.
[ جمعه 89/12/27 ] [ 4:47 عصر ] [ حدیث ]
[ نظرات () ]
|
درباره وبلاگ 
آرشیو مطالب | |
| [قالب وبلاگ : سیب تم] [Weblog Themes By : SibTheme.com] | ||
